Görmedin mi, yalnız seni sevdim güpegündüz
Zulamda uykusuzluk, geceler yarim...
Sanki saklandı gözlerinde elâdan bir küpe gündüz...
Seninle doğdu, seninle battı Şems
Dünya üzerindeki en kıymetdar hazinedir aşk
Yalnızca O'nu bulanların bahtı şen
Ondan uzak yaşayan beşerin havzasına günah düşer
Ve üçer beşer mahvolurlar
Ebedi bir edebi yolculuktayım şiirden faytonumla
Güzelliğinde ay tonunda
Nuruna rast gelen yıldızlar hemen utancından kaybolurlar bir bir,
Yerin dibine girdi hepsi
Bazen başlı başına bir tevekkül
ve bazen Cuma gecelerindeki bir dileksin
Ümit ediyorum ki kabul olacak bir gün hepsi
Seni görme arzum aşıyor dağı
Seni görmek için eşiyorum taşı toprağı
Sen, yuvamdaki aşın ortağı
İçimdeki sen ölmedi, yaşıyor. Bağır!
Bağır ki cümle alem bilsin
İnsan yaşayabilir elbet kör,sağır,dilsiz
Sende biliyorsun ey lanetli iblis
İnsan yaşayabilir mi aç,susuz,hissiz?
Aşk yoksa yüreğinde
Yüreğin yürek değil yalnızca etten ibarettir
Ve böylelerinin hayvandan farkı yoktur
Ancak onlar yaşayabilir şükürsüz,ibadetsiz
Çünkü düşünmek insana has eylemdir
Senden sonra çok ağladım az eğlendim
Öyle güzel gülerdin ki
Mevsimler kıskanırdı, yüreğimdeki kara kışı yaz eylerdin
Hiçbir cihetle düşünülemez
Ben sensiz, toprak haşeratsız
İçinin en derini üşüdüyse eğer;
Yakma! Yan ki yüreğin ateş alsın
Birinde çok yandım, adı da sırdı
Onsuz geçen bir saniye sanki yarım asırdı
Kolaysa aşkı aynı karede yanıma sığdır
Aşk; derin bakmadığımdan ötürü yanıma sığdır...
Paramparçayım tanırsın belki liğmelerimden
Paylaşamayıp sakladıklarım var siğnelerimde
Kararlıyım ölene dek te açığa vurmamaya
Aşk dediğin deveyi geçirmektir iğne deliğinden...
0 yorum:
Yorum Gönder